ประชุม ผอ.สพป./สพม.

• 
  

  ฝากพิจารณาว่าควรสแกนนักเรียนอ่านไม่ออกในชั้นอื่นๆ ด้วยหรือไม่ พร้อมทั้งย้ำให้ใช้แบบทดสอบการอ่านที่ได้มาตรฐาน

ความจริงการปฏิรูปการเรียนการสอนได้เน้นให้เด็กเกิดการคิดวิเคราะห์จากการเรียนในรายวิชาต่างๆ คือ วิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์ เทคโนโลยี ภาษาต่างประเทศ แต่ในช่วงที่มีการเตรียมการกันไว้ ได้มารับฟังความเห็นจากครูภาษาไทย ซึ่งพบข้อมูลว่าการรับเด็กประถมศึกษาเข้ามาเรียนต่อมัธยมศึกษาตอนต้นนั้น พบเด็กอ่อนภาษาไทยจำนวนมาก หรือยังมีเด็กที่อ่านไม่ออกจำนวนหนึ่ง จึงเป็นที่มาของโครงการสแกนเด็กนักเรียน ป.3 และ ป.6 ทั่วประเทศ

ซึ่งพบว่า นักเรียนชั้น ป.3 ทั่วไป จำนวน 445,000 คน อ่านไม่ได้ 27,000 คน คิดเป็น 6.27% อ่านได้แต่อยู่ในระดับควรปรับปรุง 23,700 คน คิดเป็น 5.32% อ่านได้แต่ไม่เข้าใจ 14,600 คน คิดเป็น 3.2% และอ่านได้ เข้าใจบ้าง (ควรปรับปรุง) 62,000 คน คิดเป็น 14% ส่วนนักเรียนชั้น ป.6 ทั่วไป จำนวน 444,000 คน อ่านไม่ได้ 7,880 คน คิดเป็น 1.77% อ่านได้แต่อยู่ในระดับควรปรับปรุง 6,750 คน คิดเป็น 1.52% อ่านได้แต่ไม่เข้าใจ 7,080 คน คิดเป็น 1.59% และอ่านได้ เข้าใจบ้าง (ควรปรับปรุง) 51,580 คน คิดเป็น 11.6%

การที่เด็กอ่านหนังสือไม่ออก หรือแม้กระทั่งอ่านได้แต่ไม่เข้าใจ ก็จะทำให้เรียนวิชาอื่นๆ ไม่เข้าใจไปด้วย เราจึงต้องทำเรื่องนี้อย่างจริงจัง และย้ำว่าหากจะสอนคนที่อ่านไม่ออก ต้องสอนแบบเรียนเข้มข้น เพราะถ้าเรียนวันละนิดละหน่อย ก็ไม่ได้ผล แต่คนที่เรียนอ่อนมากๆ ต้องสอนแบบเข้มข้น ทั้งนอกเวลาหลังเลิกเรียน หรือเสาร์อาทิตย์ หรือดึงเด็กคนนั้นออกมาเรียนภาษาไทยอย่างเดียวเป็นเวลา 1 เทอมก่อน เมื่อสามารถอ่านภาษาไทยได้แล้ว จึงส่งกลับไปเรียนวิชาอื่นๆ ต่อไปได้ หวังผลให้เด็กอ่านออกเขียนได้ 100% เกิดขึ้นได้ภายในปีการศึกษาหน้า

ฝากพิจารณาว่า หากจำเป็นจะต้องสแกนนักเรียนชั้นอื่นๆ จะมีภาระหรือความจำเป็นหรือไม่อย่างไร และขอให้คิดแบบทดสอบวัดการอ่านภาษาไทยที่จะต้องได้มาตรฐานด้วย ไม่ใช่นำเอาวรรณคดี ซึ่งเป็นเรื่องที่ยากไปวัดกับเด็ก จะทำให้เด็กสอบไม่ได้อยู่ดี และแบบทดสอบนั้นก็ไม่สามารถวัดได้

• 
  

  ควรมีระบบวัดผลกลางของประเทศ เพื่อโยงไปที่ผลสัมฤทธิ์

ประเด็นการอ่านไม่ออกเขียนไม่ได้ จะโยงไปถึงระบบการทดสอบวัดผลกลางของ สทศ. เพราะหากจัดการเรียนการสอนโดยไม่มีการวัดผลของประเทศที่เป็นระบบ ทำให้เราไม่รู้การวัดผลโดยรวมของประเทศ จนเมื่อมีผลการประเมินการจัดอันดับโดย IMD ในปี ค.ศ.2013 การศึกษาไทยอยู่ในอันดับที่ 51 จาก 60 ประเทศ และผลการประเมินการทดสอบ PISA ทั้งด้านคณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ และการอ่าน ในปี ค.ศ.2009 พบว่าเด็กไทยอยู่ในอันดับที่ประมาณ 50 จาก 65 ประเทศ ในขณะที่ผลการจัดอันดับ 400 มหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดในโลก โดย Times Higher Education World Rankings ในปี ค.ศ.2012–2013 พบว่ามีมหาวิทยาลัยไทยเพียงแห่งเดียวที่ติดอยู่ในกลุ่ม 351–400 เป็นสภาพที่เป็นจริงที่เราประสบอยู่ ทำให้เห็นว่ามีความจำเป็นที่เราจะต้องยกเครื่องการศึกษาไทยให้มีคุณภาพ มาตรฐานในระดับสากล และสอดคล้องกับสังคมโลกยุคใหม่

ดังนั้น จึงต้องทบทวนการวางระบบการวัดผลกันใหม่ โดยได้คุยกับ สทศ.ว่าควรจะวัดผลกี่ชั้น วิชาอะไรบ้าง และให้เป็นมาตรฐานได้อย่างไร ซึ่งคิดว่าการใช้ระบบวัดผลกลางในบางสาขาวิชา ต้องอิงกับมาตรฐานต่างประเทศ เพราะประเทศที่ประสบความสำเร็จในการจัดการศึกษาส่วนใหญ่ใช้ระบบวัดผลกลาง ในขณะที่ไทย แม้จะมีระบบการทดสอบ NT อยู่แล้ว แต่ก็ไม่ได้ทำทุกชั้นเรียน ดังนั้นในแต่ละชั้นจะทำอย่างไร เช่นวิชาภาษาไทย ที่มีการวัดผลในชั้น ป.6 ก็พบปัญหาเด็กอ่านไม่ออกเขียนไม่ได้จำนวนมาก กรณีนี้จึงควรนำมาดูว่าควรจะต้องทำระบบวัดผลกลางกี่ชั้นกันแน่ เพื่อให้ระบบการวัดผลสามารถนำไปปรับปรุงเพื่อพัฒนาการเรียนการสอน ซึ่งถือเป็นสิ่งสำคัญที่สุดที่จะได้รู้ว่าเด็กเรียนไปแล้ว ได้ผลอย่างไร มีปัญหาตรงไหน เพื่อนำไปปรับปรุงการเรียนการสอนให้มีผลสัมฤทธิ์ที่ดีขึ้นได้ต่อไป

ย้ำว่าในระยะต่อไป การวัดผลก็จะมีผลต่อเกรดการเรียนของนักเรียน ดังนั้นสิ่งสำคัญของการวัดผล คือ การออกแบบและน้ำหนักในการวัด ซึ่งอาจจะไม่ใช่ข้อสอบล้วนๆ อย่างเดียวเท่านั้น แต่อาจจะมีกิจกรรมอื่นๆ ประกอบด้วย ส่วนจะวัดผลในชั้นเรียนหรือวิชาใด ต้องฝากนักวิชาการมาช่วยออกแบบ เพราะตนเองไม่ต้องการให้ใช้ความรู้สึกมากำหนด แต่ในแง่ความจำเป็นของการจัดการศึกษา จำเป็นต้องมี และหลายประเทศในโลกก็ดำเนินการเช่นนี้กันอยู่ในศตวรรษที่ 21